Rozdział III: Złe wieści, plany i… wszyscy kochają Valdeza! :D

- No więc… mamy pewne informacje na temat bitwy olbrzymów w Kanadzie od półbogów z Obozu Jupiter, których wysłaliśmy tam na misję. To naprawdę poważna sprawa. Podobno wszystkie olbrzymy, które  przeszły na stronę Rei, chcą pokonać tych, których nie udało jej się przekonać. Na razie nie wiadomo, jak bardzo ta wojna wpłynie na wojnę między Uranosem i Reą w Grecji.

- To niezbyt dobre wiadomości… A wiecie, kiedy będzie ta bitwa?

- Prawdopodobnie dwudziestego drugiego czerwca, w letnie przesilenie

- Ale to już za miesiąc! Muszę porozmawiać z Chejronem, trzeba natychmiast wyruszać na misję… - Annabeth zawsze w takich chwilach zmieniała się w swoją matkę, Atenę – musimy zaplanować trasę… dokończyć budowę statku…  - mówiła do siebie na odchodnym.

- Hej, Mądralińska! Gdzie tak pędzisz, mój ty strategu wojenny? – Percy podbiegł do swojej dziewczyny i cmoknął ją w policzek.

- Glonomóżdżku! A ty nie przeginaj! - Annabeth zaśmiała się radośnie.

- Chodź, pójdę z Tobą do Chejrona – odrzekł Percy.

Więc oboje w dobrych nastrojach, trzymając się za ręce poszli razem do Wielkiego Domu.

***

Centaur Chejron jak zwykle był w swoim pokoju słuchając starych płyt Franka Sinatry i Madonny. Percy zapukał, a po usłyszeniu cichego ‘’proszę” razem z Annabeth wszedł do środka. Chejron stał przy biurku, obok włączonego odtwarzacza i studiował jakąś mapę. Kiedy zobaczył, kto go odwiedził, od razu pokłusował w ich kierunku.

- Chejronie! – wykrzyknęła Annabeth z radością. Kochała centaura jak ojca, bo zajmował się nią od ponad 10 lat. Podbiegła i przytuliła go.

- Witaj, moje dziecko – odpowiedział nauczyciel, po czym odwzajemnił uścisk – co Was do mnie sprowadza?

- Hazel – zaczął Percy – przekazała nam pewne informacje dotyczące bitwy olbrzymów w Kanadzie i przyszliśmy się z Tobą nimi podzielić.

-Wiem już wszystko, Percy. Panna Levesque wraz z panem Zhang o wszystkim mnie już poinformowali.

- To w takim razie, Chejronie, co z tym zrobimy? Jeśli to ma mieć jakiś wpływ na wojnę w Grecji, musimy natychmiast wyruszać! – rzekła Ann.

- Wiem, Annabeth, wiem. Musicie jak najszybciej znaleźć Leona Valdeza i z nim porozmawiać. My spotkamy się jutro na naradzie grupowych domków, a jej dokładną godzinę i miejsce spotkania ogłoszę na dzisiejszej kolacji. No i trzeba zawiadomić Pana D. – rzekł z lekkim zażenowaniem.

Pan D. – Dionizos, nie cieszył się zbyt wielką popularnością głownie dlatego, że został dyrektorem Obozu tylko dlatego, że jego ojciec, Zeus, zesłał go tu za karę, bo Dionizos uwiódł zakazaną nimfę.

- Dobrze, idźcie do niego. Widzimy się na naradzie. A po rozmowie zaraz na zajęcia! Już! – rzekł żartobliwie Chejron.

***

Leo pracował właśnie w warsztacie i montował balistę do kadłuba latającego statku „Artemis V”, który miał posłużyć im za transport go Grecji na misję. Właśnie ładował balistę, którą nazwał Scorpion, bo chciał ją wypróbować. Miał dziwny zwyczaj nazywania różnych urządzeń imionami, chociaż nie wiedział dlaczego. Lepiej dogadywał się z nimi, niż z ludźmi… może to dlatego, że jego ojcem jest Hefajstos, grecki Bóg Kowali, Rzemiosła. Przecież on, Leo, nie miał nawet dziewczyny, chociaż jego trzej najlepsi przyjaciele mieli. A przecież wszyscy kochają Leona!

Jego rozmyślania przerwało wejście jego przyjaciół, Annabeth i Percy’ego.

- Joł, Valdez! – zawołał Percy z uśmiechem.

- Cześć, Leo. Jak tam prace nad „Artemis”? – zagadnęła Ann.

- Hej wszystkim! Już prawie kończę, właśnie montowałem Scorpiona na kadłubie. A co Was do mnie sprowadza? –odparł Leo.

- Chejron nas przysłał i kazał nam z Tobą porozmawiać. Wiesz, pojawiły się nowe okoliczności w sprawie naszej misji w Grecji… - zaczęła Annabeth.

- Jakie okoliczności? Kolejna wojna? – spytał ironicznie Leo.

 - To Frank i Hazel Ci nie mówili? Otóż… bitwa olbrzymów w Kanadzie. Nikt jeszcze nie wie, jaki wpływ będzie to miało na naszą wyprawę, no, ale… sam rozumiesz – odrzekła córka Ateny.

- Na Hefajstosa, rozumiem! To dość poważna sprawa… trzeba przyspieszyć pracę nad „Artemis V”! – powiedział ze zdenerwowaniem Leo.

- Dobrze, Leo. Zostawimy Cię teraz, dokończ statek, a my wracamy na zajęcia! - krzyknęła na odchodnym Annabeth.

- Nara, Valdez! – zawołał Percy.

- Do zobaczenia, trzymajcie się! Skończę najszybciej jak się da! – krzyknął za nimi syn Hefajstosa.

Percy wziął Annabeth za rękę i razem wyszli z pracowni Hefajstosa. Szli, trzymając się za ręce i rozmawiając. O tej porze, Obóz zawsze cichł. Każdy przesiadywał w swoim domku, odpoczywając lub przygotowując się do wieczornego treningu.
- Miło tak czasem przespacerować się po starym, dobrym Obozie - westchnęła córka Ateny.
- To prawda. Po obiedzie zawsze jest tu tak cicho i spokojnie... miło czasem odpocząć od wrzasków dzieci Aresa - zażartował chłopak.
- Glonomóżdżku, jesteś niemożliwy! - krzyknęła Annabeth ze śmiechem, po czym klepnęła Percy'ego w ramię.
W odpowiedzi, syn Posejdona tylko uśmiechnął się łobuzersko. Nachylił się ku niej i pocałował ją delikatnie. Po chwili, dziewczyna odwzajemniła pocałunek. Czule, a zarazem namiętnie muskał jej wargi. W tej chwili, pomimo całej tej sytuacji, był w siódmym niebie. Gdy oderwali się od siebie, Annabeth wtuliła się w Percy'ego i szczęśliwi ruszyli w dalszą drogę.
***

Kiedy doszli do domku numer trzy, chłopak szarmanckim gestem otworzył drzwi i weszli do środka. W środku zastali niemały bałagan, lecz oboje się tym nie przejęli. Percy odgarnął stertę ciuchów z łóżka i wskazał Annabeth miejsce siedzące. Siedzieli przez chwilę w ciszy, wsłuchując się w odgłosy przyrody za oknem. Po chwili, dziewczyna odezwała się z wahaniem:
- Wiesz, Percy...

- Tak, Ann? – spytał Percy z lekkim uśmiechem.

- Ja… boję się.

>_<

Voila! Rozdział III już jest! Wątek Leo, na początku nie był zamierzony, ale… no, wena nie wybiera :) Trochę więcej dialogów, niż zwykle… a akcja dopiero się rozkręca :D Tradycyjnie przypominam o głosowaniu w ankietach, zachęcam do obserwowania bloga i pamiętaj: KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ!

Miłego czytania, Aga ;*