Rozdział XII: Randka.

Ananbeth szła w stronę zatoki sprężystym krokiem. Na jej twarzy gościł uśmiech, a w głowie kłębiło się tysiące myśli. Cały czas zastanawiała się, co Glonomóżdżek dla niej zaplanował... Może romantyczny piknik lub spacer? Gdy dotarła na miejsce, ze zdziwieniem stwierdziła, że plaża jest zupełnie pusta. Rozczarowana i zasmucona obróciła się na pięcie i już chciała wrócić do domku Ateny i wypłakać w poduszkę, aż nagle zauważyła niedaleko płatek białej róży - swojego ulubionego kwiatu. Chwilę później poczuła delikatną woń wody kolońskiej jej chłopaka; zapach podziałał na nią wabiąco. Od razu ruszyła za aromatem, po drodze podnosząc z ziemi płatki róży. Okazało się bowiem, że ktoś (chociaż Annabeth była pewna, iż był to Glonomóżdżek) ułożył z nich dróżkę prowadzącą na niewielką polanę.

Na trawie ustawione były świece, tworząc serce; dwa wazony wypełniono białymi różami. Pośrodku został rozłożony wielki, błękitny koc, a na nim najróżniejsze przysmaki - od zwykłych kanapek po szary, lukrowany tort w kształcie sowy. Córka Ateny poczuła, że oczy zaczynają ją piec. Dopiero teraz zauważyła, że na kocu siedzi Percy, spoglądając na nią ukradkiem. Podbiegła i rzuciła mu się w ramiona.

- Dziękuję, Glonomóżdżku - szepnęła.

- Podoba ci się?

- Och, to takie oklepane... - westchnęła przeciągle, lecz po chwili, widząc przerażoną minę syna Posejdona, dodała rozbawiona - Oczywiście, że mi się podoba, głuptasie! Jest cudownie.

Nachyliła się do niego i zajrzała mu głęboko w oczy. Uwielbiała te tęczówki w kolorze oceanu - to właśnie w nich się zakochała.

Ich twarze były coraz bliżej; dzieliły je milimetry. W końcu Percy pokonał dzielącą ich odległość i pocałował Annabeth. Pocałunek był z początku delikatny i nieśmiały. Chłopak czule muskał wargami usta Ann, a ta z lubością oddawała pieszczoty. Z każdą chwilą pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny. Kiedy zabrakło im tchu, z niechęcią odsunęli się od siebie.

- Kocham Cię, Mądralińska - wyszeptał jej do ucha chlopak.

- Ja ciebie też, Glonomóżdżku - odparła Ann, myśląc przy tym, że strasznie to ckliwe. Na szczęście, krępującą ciszę przerwał Percy:

- To co, czy moja księżniczka ma ochotę na kawałek sowy? - spytał chłopak.

Ujął jej dłoń i ucałował wierzch. Ann zarumieniła się i odwróciła wzrok, udając, że z uwagą przygląda się włożonemu do lodu szampanowi.

Nie czekając na odpowiedz, Percy podał jej kieliszek z alkoholem i kawałek tortu na talerzyku. Wzniósł toast za ich miłość, co córka Ateny uznała za bardzo romantyczne; wtedy nie wiedziała jeszcze, co ją czeka. Po wypiciu szampana, skonsumowaniu ciasta, kilku kanapek i truskawek w czekoladzie, Glonomóżdżek podniósł się chwiejnie z koca.

"Kieliszek szampana, a on już upity." - pomyślała Ann, chichocząć pod nosem. Tymczasem jej chłopak zapalił dogasające powoli świece i klasnął w dłonie. Zza drzew wyszedł Andrew, syn Apolla i zaczął grać na skrzypcach. Huknęło, a na polanę zleciało się tysiące malutkich świetlików. Ku ogromnemu zdumieniu dziewczyny Percy uklęknął na jedno kolano. Córka Ateny natychmiast zerwała się na równe nogi. Zapadał zmrok, na niebie zaczęły pojawiać się migoczące gwiazdy. Z melancholii wyrwał ją drżący głos ukochanego.

- Ann, kochanie?

Na trzesących się nogach podreptała do klęczącego Percy'ego.

- Dobrze wiesz, że bardzo Cię kocham - zaczął - i nie mógłbym bez ciebie żyć. Gdyby coś ci się stało, nigdy bym sobie tego nie wybaczył. Jesteś miłością mojego życia! Wiem, że dopiero niedawno zostałaś moją dziewczyną i wiele się ostatnio wydarzyło, ale... chciałbym Cię zapytać o coś bardzo ważnego. Annabeth Chase, córko Ateny - czy zechciałabyś uczynić mnie najszczęśliwszym herosem na ziemi i zostać moją żoną?

Ann stała, nie mogąc się poruszyć. Odebrało jej mowę; nie mogła dłużej powstrzymać uczuć, więc z jej oczu popłynęły łzy. Wreszcie odzyskała władzę nad ciałem i energicznie pokręciła przecząco głową. Spojrzała w oczy Glonomóżdżka i zobaczyła w nich rozpacz. Kiedy zrozumiała, co właśnie zrobiła, wykrzyknęła, dławiąc się łzami:

- Tak, tak i jeszcze raz tak!

Percy, słysząc to, porwał Annabeth w ramiona i obrócił w powietrzu. Był w tej chwili tak szczęśliwy, że nawet nie potrafił tego opisać. Postawił narzeczoną na ziemi i szaleńczo pocałował. Wyjął piękny pierścionek z brylantem z aksamitnego pudełeczka i włożył ukochanej na palec. Córka Ateny zdążyła jeszcze zarejestrować nową konstelację, która pojawiła się na ciwmnym już sklepieniu. Przedstawiała ją i Percy'ego, całujących się.

Po czym zemdlała z nadmiaru emocji.

^*^

Hejoo ;3 Tak, wiem - już nie żyję. Za krótkie, przesłodzone. Ale zrozumcie mnie, ja też nie jestem tym zadowolona :/ Po prostu to jest pierwszy raz, kiedy KOMPLETNIE nie mam weny! :c No cóż, komentujcie; przyjmę krytykę na klatę ;* Next w czwartek wieczorem ;)

Miłego czytania,

Agnes <3
P. S: Jeśli mają pojawiać się komcie typu: "Tyle czekałam na taki krótki rozdział?!" to proponuję w ogóle nie komentować i zachować uwagi dla siebie. Naprawdę, przyjmuję krytykę i nie przeszkadza mi ona, ale szkoda klawiatury xd