Rozdział VII: Dom Hadesa.

Pośrodku rozległego, ognistego jeziora położony jest mroczny i ponury zamek, osnuty u szczytu Mgłą Śmierci. Ściany zrobione są z czarnego marmuru i wysadzane szlachetnymi kamieniami. Dachy dwóch wieży pokryte są ciemną cegłą. Okna są małe, ledwie widoczne; tylko w jednym z nich, największym pali się światło. Ogród natomiast jest oczywistym dziełem Persefony. Z balustrady tarasu zwieszałją się piękne petunie, róże i tulipany w wielkich donicach; po ścianach pnie się bluszcz. Środkową część ogrodu zajmuje niewielka fontanna w kształcie czaszki, z której wypływa woda. Cały ten widok budzi mieszane uczucia: z jednej strony palac wydaje się przerażający, z drugiej jednak ma w sobie coś i przyciąga tajemniczoścą oraz pięknem.
***
Percy stał przed wielkimi, mosiężnymi wrotami z kołatkami w kształcie czaszek i pochodniami płonącymi czarnym światłem po bokach. Powierzchnię odrzwi pokrywały sceny najróżniejszych sposobów śmierci. Heros wzdrygnął się. Było to wejście do pałacu Hadesa; miejsca, gdzie chłopak miał dowiedzieć się, co z nim będzie po śmierci. Może i Pan Podziemi był jego wujem, ale wszystkich zmarłych traktował tak samo. Teraz cała wieczność, którą Percy miał spędzić w Krainie Umarłych, zależała od tego zgryźliwego i wkurzającego gościa.

Synowi Posejdona nogi trzęsły się ze strachu przed tym, co go czeka. Czuł się okropnie; żar z jeziora palił mu gardło pry każdym oddechu, a jaskrawa ognista lawa raziła w oczy. Rozmyślał też o tym, co dzieje się na powierzchni. "Czy mój pogrzeb już się odbył? Jak się czuje Ann?" Ta ostatnia myśl nurtowała go najbardziej. Widział ból w oczach swojej dziewczyny, gdy odchodził i dlatego zastanawiał się, jak sobie radzi. Nie wybaczyłby sobie, gdyby coś jej się stało.

W końcu uznał, że nie może stać tak w nieskończoność i postanowił wejść do środka. Już miał naciskał klamkę, gdy usłyszał za sobą czyjś głos:

- Cześć Percy.

Półbóg zamarł. Gwałtownie odwrócił się, lecz po chwili odetchnął z ulgą. Nico di Angelo wyszedł z cienia i uśmiechnął się nieznacznie.

- Przepraszam, nie chciałem się przestraszyć - usprawiedliwił się.

- Nie ma sprawy i tak jestem już ostro zestresowany.

Syn Hadesa zaśmiał się. Percy był zdziwiony jego nagłą zmianą nastroju - zwykle Nico był ponury, zirytowany, a teraz coraz częściej się śmiał.

- Nie taki diabeł straszny! W tym przypadku dosłownie. Mój ojciec nie jest taki, jak mówią. Musisz po prostu mieć ciętą gadkę, wojowniczą postawę i dużo żartować, wtedy cię polubi.

Syn Posejdona popatrzył z podejrzeniem na swojego rozmówcę. Pod wpływem jego wzroku, di Angelo lekko się zarumienił.

- Czemu tak dziwnie na mnie patrzysz? - spytał, spoglądając w inną stronę.

- Bo jesteś jakiś dziwnie wesoły... - Percy podszedł do niego i rozczochrał mu włosy. Następnie przytrzymał go w żelaznym uścisku. Syn Hadesa wyrwał się z jego objęć i przetransportował cieniem do kolejnego drzewa. Bawili się w tak najlepsze, kiedy nagle niebo pociemniało, trzasnął piorun, a lawa zabulgotała. Nico spoważniał.

- Czas na Ciebie Percy. Aha, jeszcze jedno! Byłem na powierzchni - dostrzegł zaciekawione i stęsknione spojrzenie przyjaciela - wszyscy szykują się na twój pogrzeb, odbędzie się jutro. A Annabeth... cały dzień siedzi zamknięta w domku Ateny i płacze - jest załamana. Przykro mi, stary.

Percy posmutniał i zasępił się. Nie chciał, żeby Ann cierpiała i wiedział, że ona ma tego świadomość. Wszyscy byli smutno, że zginął... W tym momencie obiecał sobie, że poprosi Hadesa o powrót do Obozu Herosów. I będzie dla niego tak miły, jak tylko to konieczne.

- Dziękuję Ci Nico, naprawdę.

- Nie martw się, Percy. Wrócisz do nas, już ja o to zadbam - odrzekł.

Syn Posejdona ostatni raz zerknął na kuzyna, który już znikał w cieniu. Westchnął i z powrotem podszedł do wejścia. Odetchnął głęboko, po czym nacisnął klamkę. Drzwi zaskrzypiały przeraźliwie. Uchyliły się i po chwili przed Percy'm rozciągało się ogromne pomieszczenie, lecz co najdziwniejsze - było puste. Tylko nagie ściany i czarny obłok dynu unoszący się w powietrzu. Syn Posejdona niepewnie przekroczył próg i ruszył wzdłuż holu w stronę światełka majaczącego w oddali.
===
Dzisiaj dziwny i krótki, ale mam pustkę w głowie. Jest Nico *_* Następny we wtorek, ale będzie dłuuuuuuuuuugi, obiecuję!! A potem w okresie Wielkanocnym rozdziały będą częściej (może nawet codziennie).
To tyle, nie zanudzam już ;)
P. S: Proszę, nie bijcie :c Naprawdę się staram